Από προσωπικό ημερολόγιο
19/8/06
Με αλλαγή του προγράμματος πηγαίνουμε σήμερα στην Κούταλη.
Έχω σηκωθεί πολύ πρωί και από την εντελώς άδεια παραλία της Αφησιάς χαζεύω την Κούταλη και περιμένω.......
Η διαδρομή με το καραβάκι περίπου 35-40 λεπτά. Τα συναισθήματα δύσκολο να τα περιγράψει κάποιος. Κυρίως συγκίνηση. Σκέφτομαι τη στιγμή του διωγμού και στο μυαλό μου φέρνω τα βλέμματα των ανθρώπων καθώς για τελευταία φορά γεμάτοι απόγνωση και απελπισία αντικριζαν την πατρίδα τους.
Πατώντας στο νησί ένιωσα μια περίεργη αμηχανία. Ήθελα γρήγορα να ψάξω και να βρω ό,τι μπορούσα, ό,τι θα προκαλούσε κάποια μνήμη και θα θύμιζε κάτι.
Οι εκκλησίες, μας είπαν, έχουν καταστραφεί. Η δύναμη της παθητικής φωνής στην υπηρεσία του ανθρώπου.
Οι άνθρωποι που συναντήσαμε αρκετά φιλόξενοι και ζεστοί - έτσι κάθε αρνητική σκέψη ξεπερνιέται πιο εύκολα. Ίσως θα ακουγόταν παράδοξο, αλλά έστω και γι' αυτά που ακόμα σώζονται, θα 'πρεπε να οφείλουμε ευγνωμοσύνη - είναι μια ένδειξη σεβασμού για το παρελθόν του νησιού.
Δεν είναι και πολύ εύκολο να βρεις κάτι που σίγουρα ανήκε στους δικούς σου. Είναι όμως παρηγοριά πως έστω και για λίγο αναπνέεις τον ίδιο αέρα, πατάς τα ίδια χώματα, κολυμπάς στα ίδια νερά , ζωντανεύεις τις μνήμες που κληροδότησες στον τόπο που γεννήθηκαν.
Το νησί μοιάζει πράγματι σαν μια μεγάλη αναποδογυρισμένη κουτάλα με σκαλίσματα, που αν γυρίσει από την καλή νομίζεις ότι θ'αρχίσει να καταπίνει γουλιά γουλιά όλη την προποντίδα.
Στο σχολείο ψάχνοντας βρήκα μια μεγάλη πέτρα που από τη μια πλευρά είναι εντελώς επίπεδη. Στο μυαλό μου έρχεται ένα περιστατικό που αφηγούνταν ο παππούς μου. Σε μικρή ηλίκία, στο νησί ακόμα, γράφει το όνομά του στη μόλις φρεσκοασβεστωμένη εκκλησία. Η τιμωρία που του επιβάλλει ο δάσκαλος; να μείνει για ώρες γονατιστός πάνω σε δύο πέτρες. ( Δε θα μπορούσα φυσικά να μην πάρω την πέτρα μαζί μου)
Όλα αυτά που καθώς φτάναμε φαίνονταν ξένα, τώρα γίνονται πιο οικεία. Αποκτούν καταρχήν όνομα και αξία. Πλέον δεν είναι κατεστραμμένα κτίσματα. Είναι το σχολείο, η εκκλησία του Άγιου Γιάννη, και κάπου εκεί ίσως και το σπίτι μας.
19/8/06
Με αλλαγή του προγράμματος πηγαίνουμε σήμερα στην Κούταλη.
Έχω σηκωθεί πολύ πρωί και από την εντελώς άδεια παραλία της Αφησιάς χαζεύω την Κούταλη και περιμένω.......
Η διαδρομή με το καραβάκι περίπου 35-40 λεπτά. Τα συναισθήματα δύσκολο να τα περιγράψει κάποιος. Κυρίως συγκίνηση. Σκέφτομαι τη στιγμή του διωγμού και στο μυαλό μου φέρνω τα βλέμματα των ανθρώπων καθώς για τελευταία φορά γεμάτοι απόγνωση και απελπισία αντικριζαν την πατρίδα τους.
Πατώντας στο νησί ένιωσα μια περίεργη αμηχανία. Ήθελα γρήγορα να ψάξω και να βρω ό,τι μπορούσα, ό,τι θα προκαλούσε κάποια μνήμη και θα θύμιζε κάτι.
Οι εκκλησίες, μας είπαν, έχουν καταστραφεί. Η δύναμη της παθητικής φωνής στην υπηρεσία του ανθρώπου.
Οι άνθρωποι που συναντήσαμε αρκετά φιλόξενοι και ζεστοί - έτσι κάθε αρνητική σκέψη ξεπερνιέται πιο εύκολα. Ίσως θα ακουγόταν παράδοξο, αλλά έστω και γι' αυτά που ακόμα σώζονται, θα 'πρεπε να οφείλουμε ευγνωμοσύνη - είναι μια ένδειξη σεβασμού για το παρελθόν του νησιού.
Δεν είναι και πολύ εύκολο να βρεις κάτι που σίγουρα ανήκε στους δικούς σου. Είναι όμως παρηγοριά πως έστω και για λίγο αναπνέεις τον ίδιο αέρα, πατάς τα ίδια χώματα, κολυμπάς στα ίδια νερά , ζωντανεύεις τις μνήμες που κληροδότησες στον τόπο που γεννήθηκαν.
Το νησί μοιάζει πράγματι σαν μια μεγάλη αναποδογυρισμένη κουτάλα με σκαλίσματα, που αν γυρίσει από την καλή νομίζεις ότι θ'αρχίσει να καταπίνει γουλιά γουλιά όλη την προποντίδα.
Στο σχολείο ψάχνοντας βρήκα μια μεγάλη πέτρα που από τη μια πλευρά είναι εντελώς επίπεδη. Στο μυαλό μου έρχεται ένα περιστατικό που αφηγούνταν ο παππούς μου. Σε μικρή ηλίκία, στο νησί ακόμα, γράφει το όνομά του στη μόλις φρεσκοασβεστωμένη εκκλησία. Η τιμωρία που του επιβάλλει ο δάσκαλος; να μείνει για ώρες γονατιστός πάνω σε δύο πέτρες. ( Δε θα μπορούσα φυσικά να μην πάρω την πέτρα μαζί μου)
Όλα αυτά που καθώς φτάναμε φαίνονταν ξένα, τώρα γίνονται πιο οικεία. Αποκτούν καταρχήν όνομα και αξία. Πλέον δεν είναι κατεστραμμένα κτίσματα. Είναι το σχολείο, η εκκλησία του Άγιου Γιάννη, και κάπου εκεί ίσως και το σπίτι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου